#สคบทเดลี่ ⃒ DAY 2 – Hug and Cuddle [That man*Christ]

#สคบทเดลี่  ⃒ DAY 2 – Hug and Cuddle by Amzinas L. Leer

“ทำไม! ถึงไม่ยอมให้ผมกอดหา!คริส! ทั้งที่คุณนอนกับคนพวกนั้นไม่เว้นวัน!”

เสียงตวาดดังลั่งห้องเมื่อเขาแตะเปิดสวิชไฟแล้วพบว่าคนที่ได้ชื่อว่าคนรัก ได้ลงมือกรีดหัวใจของเขาซ้ำอีกแผลเหมือนที่มันเคยเป็นมาตลอด ชายหนุ่มเจ้าของผิวสีน้ำผึ้งและเรือนผมสองสียันกายขึ้นมามองหาที่มาของเสียง ผ้าห่มหนาร่นลงไปกองที่บั้นเอวเผยให้เห็นรอยแดงกระจายอยู่บริเวณลำคอและหน้าอกเหมือนโดนแมลงกัด แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่…

คนตรงหน้าเขาบิดตัวคลายอาการปวดหนึบ ไม่ได้สนใจสายตาที่จับจ้องคราบขาวขุ่นที่ไหลอาบเรียวขา ดวงตาสีมะกอกช้อนมองคนที่เดินมาหยุดยืนค้ำศีรษะ ดวงตาสีเดียวกับช็อคโกแลตขนมหวานที่เขาไม่เคยชอบวาววับด้วยความโกรธ เสียใจ ผิดหวัง ชินชา ต่างๆนาๆที่เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นมัน

“กลับมาแล้วเหรอ…”

เสียงเย้ายวนเอ่ยถาม มีกระแสแหบพร่าจากการครวญครางใต้ร่างใครอีกคน ที่สมสู่กับร่างกายอันงดงามเหมือนเป็นบาปนี้ด้วยความเต็มใจ ดวงตาปรือปรอยสีมะกอกไม่เคยสะท้อนความต้องการของเขา น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยติเตียนใดๆ มีเพียงคำปลอบโยนและความเงียบที่เป็นคำตอบของทุกคำถาม

สองมือชูขึ้นไปดึงรั้งเขาลงมาก่อนร่างทั้งร่างจะถูกช้อนรวบขึ้นไปในอ้อมแขนแกร่ง เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นไม้ดังไปตามทางเดินห้องชุดไปหยุดข้างอ่างอาบน้ำหนึ่งเดียวในบ้าน ก่อนที่ผู้มาใหม่จะลงมืออาบน้ำให้ทั้งที่ใบหน้ายังโกรธขึ้งอยู่อย่างนั้น

เพราะเขารู้ดีว่าคริสไม่มีวันเอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับการกระทำของตน มือสีน้ำผึ้งปัดมือเขาอย่างแรงทันทีที่เขาสัมผัสบริเวณทางลับ ดวงตาจ้องกลับอย่างแข็งกร้าวจนเขาต้องล่าถอย ท่าทีจึงค่อยอ่อนลงจึงลงมือชำระช่องทางลับด้วยตนเอง

คริสเป็นเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่ก่อนเขาเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเอง รายล้อมด้วยเพื่อนฝูงที่หลงในเสน่ห์ของเจ้าตัว

ตั้งแต่เด็กจนโตที่เขาให้ความสนใจผู้ชายคนนี้ จนต้องใช้เส้นสายขอไปใช้แรงงานในคลับชื่อดังที่ซึ่งคริสโตเฟอร์ จาโกเมตตีคนนี้ปรากฏกายบ่อยครั้งและมักจะเคียงข้างมากับคู่ควงไม่ซ้ำหน้า ทั้งชายและหญิงคละกันไปอย่างที่เขาไม่เคยคิดจะจำ

ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมและดวงตาสีช็อกโกแลตหลงใหลในตัวของเขาตั้งแต่แรกพบ ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของเรามักจะประสานกันทุกครั้งที่พบหน้า ก่อเกิดเป็นความคุ้นเคยที่โยงใยความรู้สึกที่ไร้คำอธิบายบางอย่างระหว่างกัน

จนกระทั่งเขาเป็นคนก้าวข้ามกำแพงของคนแปลกหน้า ย่างกรายเข้าเขตแดนของอีกฝ่ายอย่างเต็มตัว เราได้เรียนรู้กันและกันแล้วตกลงคบกันด้วยความจริงใจ เป็นเวลาเพียงไม่นานก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไป ร่างกายที่เคยเปล่งปลั่งสุขภาพดีกลับพ่ายผอม เสียงนุ่มที่เคยหัวเราะกับมุขตลกหน้าตายของเขา ก็เหลือเพียงรอยยิ้มน้อยๆต้อนรับตอนที่เขากลับบ้าน แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนคือรอยยิ้มของเขา และร่องรอยเพศสัมพันธ์บนร่างกายของอีกคนโดยที่ไร้ที่มา

ร่างเงาสองร่างทิ้งตัวลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ที่มีแสงเลือนลางของจันทร์เสี้ยงลอดผ่านม่านสีขาวเข้ามา ชายหนุ่มค่อยๆจัดผ้าห่มให้คนรักที่ทิ้งตัวใกล้จะหลับเต็มที เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงสำหรับอ่านหนังสือ ก่อนจะเดินหายไปหยิบกระเป๋าเอกสารของตนมาเปิดเพื่อทบทวนเนื้อหาก่อนนอน เสียงกระดาษเสียดสียามเปลี่ยนหน้าเรียกความสนใจของคนตาปรือให้ขยับขึ้นมามอง แต่สิ่งที่เขียนอยู่บนนั้นกลับเรียกสติให้กลับมาเต็มร้อยทันที

“โอ๊ย!!” สองมือกระชากเอกสารออกอย่างแรงจนกระดาษบางส่วนบาดมือคนรักจนเลือดไหลอาบ มือสีน้ำผึ้งขยำปึกกระดาษด้วยความลนลาน ดวงตาสีมะกอกเลิกลักไม่กล้าสบสายตาที่เริ่มคุกรุ่นกับท่าทีของเขา

“ทำไมถึงคิดว่าจะไม่รู้… ทำไมคุณไม่ไว้ใจผม!” ไร้ซึ่งคำตอบใดๆมีเพียงน้ำตาที่ซึมที่ปลายหางตา น้ำตาที่คริสไม่ยินยอมให้เขาซับให้ อดีตเอกสารในมือสั่นระริกตามอารมณ์เจ้าของเนื้อหาของมัน ว่าด้วยผลตรวจจากแพทย์ประจำตัวของเขา รายงานอาการของAIDS ระดับขั้นของโรคที่บ่อนทำลายร่างกายที่เคยงดงามนี้และแนวทางการรักษามัน

เขาเป็นคนสุดท้ายที่อยากจะให้รู้เรื่องนี้ ร่างกายสำส่อนที่ได้แต่โยกกายเสพสมกับท่อนเนื้อและช่องทางน่าค้นหา ความต้องการอันไม่สิ้นสุดที่ชักจูงเขามาถึงจุดจบเสียเอง…

เขาที่เคยเป็นแค่คนที่หลงใหลในเซ็กส์ มัวเมาไปกับการปรนเปรอของคนแปลกหน้ามากหน้าลายตาเพื่อแลกกับเงิน ตัวเขาในตอนนั้นชูคอข่มทุกสายตาที่จับจ้อง ไม่หยี่ระยะต่อเสียงนกเสียงกาใดๆ จนกระทั่งเขาฆ่าตัวตายด้วยเซ็กส์โง่ๆที่กำลังจะลากเขาลงไปสู้นรก อาการของโรคที่เกิดกับตนช่างตอกย้ำกับความจริงที่ว่าตนเป็นเพียงโสเภณีแก่ๆตามขี้ปากเด็กขายทั้งหลาย ซึ่งคนตรงหน้าก็เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ คนที่เขาจริงใจอย่างที่สุด คนที่เขาไม่อยากให้มายุ่งเกี่ยวกับผลกรรมของตน…

อาการติดเซ็กส์อย่างรุนแรงเป็นเหมือนตลกร้าย ในเมื่อร่างกายนี้เต็มไปด้วยเชื้ออันน่ารังเกียจ ร่างกายที่เยียวยาไปวันๆด้วยยาและความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับคนแปลกหน้า มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขาจะไม่ยอมให้ลงมาเกลือกกลั้วกับตน

“มีแค่เธอเท่านั้นที่ฉันจะไม่ยอม…” ดวงตาผลุบต่ำยามริมฝีปากอวบอิ่มพึมพำเสียงเบา ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกร้ังเข้าไปในอ้อมกอดแน่นอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานานตั้งแต่รับรู้อาการของตน แม้จะรู้ว่าเชื้อไม่ติดต่อทางการสัมผัสแต่กระนั้นความรู้สึกผิดก็สั่งให้เขาขืนร่างตัวเองเอาไว้ แต่อ้อมแขนนั่นก็ไม่ย่อท้อ นาน…กว่าความอบอุ่นนั้นจะปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำของทั้งคู่ให้สงบลง

“ขอแค่นี้… ผมขอแค่นี้ได้ไหม แค่กอดคุณ” เสียงสั่นครือเล็ดลอดออกมาจากคนตัวโต เป็นครั้งแรกที่คริสรู้สึก ว่าสิ่งที่ทำไปสร้างบาดแผลให้เจ้าของอ้อมกอดนี้มากเท่าไร เพียงครู่ร่างที่เคยแข็งขืนกลับผ่อนคลาย จมลงในความอบอุ่นที่ตนจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้สัมผัสมัน ราวกับจิตใจส่วนหนึ่งยอมแพ้ให้กับความอบอุ่นมั่นคงที่ไม่เคยจากไปไหน มีเพียงเขาที่คอยแต่จะหนีมันตลอดมา แต่ตอนนี้ ไม่ว่าร่างกายนี้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ส่วนหนึ่งของจิตใจก็อยากจะอภัยให้ตัวเอง ยินยอมให้กอบโกยความสุขให้มากที่สุด ก่อนที่ร่างกายนี้จะถูกกลบฝังกลางทุ่งดอกไม้ในโลงเล็ก เพื่อหวนคืนสู่พื้นธรณีอันเป็นนิรันดร์

---

รู้สึกได้ว่าจะโดนพี่ๆแบะหัวเพราะหน้าเกิน…